Dit is een héél geschikte en gemakkelijke plant voor in de pot of kuip. Bovendien heeft hij een hoge sierwaarde. Deze Citrus-hybride is hoogstwaarschijnlijkeen kruising van citroen en mandarijn.
In de loop der jaren heeft deze plant veel verschillende namen gekend, ofwel omdat hij bij een andere soort werd ingedeeld, of als zelfstandige soort benoemd werd, of omdat hij zgn. herontdekt werd. Zo heette hij Citrus aurantium variëteit Otaitensis, daarna Citrus Taitensis, toen Citrus limonia Osb. var. Otaheite, later Citrus tangerina Hort. ex Tan. En nu wordt hij aangeduid als: Lemandarin var. Otaheite (kruising van lemon en mandarin).
In de gewone volksmond werden o.a. de volgende namen gebruikt: “niet zure sinaasappel”, “Pinocchio sinaasappel”, zoete mandarijn, en nu Otaheite.
Geen wonder dat er zoveel verwarring blijft bestaan over de juiste naam van zo’n plant. En de liefhebbers vaak maar denken dat er weer een nieuw soort of variëteit op de markt verschenen is!
Deze naamgevingsperikelen kom je trouwens bij heel veel citrusplanten tegen. Vandaar ook dat men op dit moment bij twijfels probeert om, mede met behulp van DNA-onderzoek, tot een juiste naamkeuze en soorttoedeling te komen.
Maar nu terug naar de Otaheite zelf:
In pot blijft het een mooie kleinere boom. Hij is vrij van doornen en heeft een dichte bebladering. Die bladeren zijn donkergroen en ovaal-lancetvormig. Nieuwe scheuten zijn in het begin diep paars van kleur. Ook de bloemknoppen hebben die kleur, alhoewel de bloemen die heerlijk geuren, van binnen wit zijn. Hij bloeit eigenlijk het hele jaar door en is zeer rijkdragend.
De vruchten zijn klein, met een diameter van ongeveer 4-5 cm., en bolvormig; aan de boven- en onderkant afgeplat. De bovenkant van de vrucht loopt vaak uit in een kleine tepel, en bij de basis (kant van het steeltje) heeft hij een kleine nek.
De vruchten die bij rijpheid oranje kleuren, blijven lang aan de plant hangen, wat de sierwaarde flink vergroot. De dunne schil van de vrucht, die gemakkelijk los laat bij het pellen, bevat veel oliekliertjes.
– vrucht Otaheite –
De kern van de vrucht zelf is hol. Het vruchtvlees bevat veel sap en is oranje van kleur. Meestal telt de vrucht 6-10 segmenten (partjes). Vaak wordt geschreven of gezegd dat de vrucht zoet is. De smaak is zelfs eerder flauw. Dat komt door het bijna totaal ontbreken van citroenzuur.
Ditzelfde zegt men van de “zoete citroen” (Citrus limettioïdes Tan. Palestine.) Ook hier ontbreekt het citroenzuur en is de smaak gewoon heel flauw te noemen.
Er zitten geen of weinig zaden in de vrucht; meestal zijn er slechts 3-6 rudimenten aanwezig.
– vrucht Otaheite –
Verder is de Otaheite goed kouderesistent d.w.z. hij past zich aan koudere omstandigheden aan door de fysiologische processen in de plant op een lager pitje te zetten. Hij kan het best op een lichte plaats overwinteren bij zo’n 5 – 10 graden C., wat voor de meeste citrusplanten trouwens aan te raden is.
De Otaheite doet het in ons klimaat dan ook goed met Poncirus trifoliata als onderstam. Al in het eerste of tweede jaar begint hij te bloeien en wil al vrucht gaan dragen. Uiteraard is het dan nog beter om bloemen en vruchten te verwijderen, zodat groei en vorm van de plant voorrang krijgen.
Ook is hij gemakkelijk te stekken en als zodanig verder op te kweken. In verschillende Amerikaanse staten wordt hij vooral gekweekt voor de verkoop rond Kerstmis als potplant met veel vruchten en bloemen. Ook rond het Chinese Nieuwjaar is het een zeer gewaardeerde plant.
In ons klimaat echt een aanrader voor een plaatsje in de verzameling van de citrusliefhebber.